انسانِ محصور در اعتیاد

نوشتهء بهزاد جعفری

بصورت مسلسل وار می خواهیم نمایش دهیم تکنولوژی رفاه می‌ آورد، خیر تکنولوژی اعتیاد می آورد، می گوید محصول تکنولوژی افزودن عمر و کیفیت برتر به زندگیِ آدمیست، اما توجه نمی کنند که محدودیت زیستی آدمی از سنی شروع می شود و حال این آدمی که محدود شده را نامیرا گردانیم،

                                                 خوب، که چه شود؟

و در مورد کیفیت هم دو اتفاق است که رخ می دهد؛

۱- با ترفندها و بمباردمانهای مداومِ تبلیغاتی، شمایل انسان را ایجاد می کنند، البته انسانی متوهم که از درون تهی شده و در سندرم استکهلمی عجیب گرفتار آمده که اتفاقاً احساس رضایت نیز دارد.

۲ - این انسان از درون تهی شدهء متوهم، به دنیایی که بی فایده و یا کم فایده است کاملاً اعتیاد پیدا می کند، این همان انسانِ متوهمیست که آزمایش زندان استنفورد وجودش را اثبات می کند، آدمی که با وجود داشتنِ اختیار خروج از بازی احمقانه، این مدل از زندگی  مازوخیستی که به آن اعتیاد پیدا کرده و از آن لذت می برد را چون قالبی ابدی پذیرفته و از شکستنش اِبا دارد.

نتیجه:

برای نتیجه یاد این بیت از رِندِ عالم سوز افتادم که؛

آدمی در عالم خاکی نمی‌آید به دست         عالمی دیگر بباید ساخت و از نو آدمی