شرف و شعور دو بال یک پرواز هدفمند و چگونگی حفظ این دو.

نوشتهء بهزاد جعفری

شرف و شعور از دو منظر محدوث می آیند؛

منظر اوّل،

نان و سفره ایست که فرد از آن ارتزاق می کند چه محل این نان و چگونگی ابتیاعش کاملاً مشخص است که این موضوع اثریست فرامادی و در طی قرونی که بشر زیستن را در فرمی صاحب خرد آغازیده، در تمام سلولهای مغز او رسوخ کرده، در بشر مذهبی بشکل دین، در بشر معنویت جو، بعنوان کارما و در بشر ندانم گرا در شمایل قانون محصول آمده که پایبندی بدانها نماد شرافت و شرفمندیست.

منظر دوّم،

اندیشه است، بشری که در پهنهء اندیشه ورزی رشد می کند و بمرور صاحب شعور نیز گردیده، چه از دامان مذهب و چه آن دو دیگری برخاسته باشد، در اَهمُ فی الْاَهَمی که می کند، همواره مصلحتِ جامعه را در کامیابیُ فلاح در اُولویت می بیند.

حال این بشر هم صاحب شرف است و هم شعور، که البته بشری چنین خود ساخته باید بتواند در طول عمر مَحْمِل نشینِ این دو مسافر به شدت ترسو باشد که با کوچکترین خُلفِ وعده از بام انسانیت برخاسته، بشر را به حیووانی بنام آدمی و مشیئ بنام آدمیت که کاملاً منبعث از خلق و خوی حیوانی است، باز می گرداند.